Δίχως στον ήλιο μπύρα #2: Το Φίνκαστλ

Τώρα που συστηθήκαμε, επιτρέψτε μου να σας πω λίγα πράγματα, να μη με παρεξηγήσετε που με είδατε χωμένο μέχρι τα μπούνια στο σκουπιδοντενεκέ με το κωλί μου τούρλα.

Ζω στο Φίνκαστλ. Τι είναι το Φίνκαστλ; Αυτό:

Καλά το καταλάβατε, μια ήσυχη, μικρή πόλη στην άκρη του πουθενά. Πιο επαρχία, πεθαίνεις. Και μη σας ξεγελάει η σπιταρόνα με τη φάρμα (αυτή τη φωτό την έβγαλα προχτές που είχα πάει να τους κλέψω μήλα), γιατί όπου βλέπεις πολλούς κοκκινολαίμηδες, θα δεις και τη δική μου συνομοταξία, στις δικές της, λουξ εγκαταστάσεις:

(Η γκοθού ήταν περαστική.)

Τέλος πάντων. Όπως καταλάβατε, ζω στο πάρκο με τα τροχόσπιτα. Στο γαμημένο πάρκο με τροχόσπιτα που υπάρχει σε κάθε γαμημένη, μικρή, επαρχιακή πόλη που σέβεται τον εαυτό της. Λίγο πιο δεξιά από τα φρεσκοβαμμένα σπιτάκια και τα παιδάκια στα ποδηλατάκια με τα λουλούδια στα μαλλιά, βρισκόμαστε εμείς, ο λαός με τις κονσέρβες και τις μπλούζες λερωμένες πίτσα. Τα λεγόμενα "λευκά σκουπίδια".

Το δικό μου, πάντως, είναι βίλα για τα δεδομένα του πάρκου. Μέχρι και φράχτη έχει.

Και δίπλα την παιδική χαρά, που πάω καμιά φορά και κάθομαι στις κούνιες για να αναπολήσω τα παιδικά μου χρόνια...

Το κριτς-κριτς της σκουριασμένης κούνιας μού θυμίζει το θόρυβο που έκαναν τα δόντια της μακαρίτισσας της μάνας μου όταν έπαιρνε crystal meth.